Maak kennis met 3 nieuwe hoofdverpleegkundigen: Charlene, Michaël en Sofie

Ons zorgpersoneel is de draaischijf van ons ziekenhuis. Dankzij hun inzet en toewijding krijgen onze patiënten de zorg die ze verdienen.

Charlene: “Toen ik als student verpleegkunde mijn trajectstage diabetes in het UZ Brussel volgde, wist ik dat ik mijn richting had gevonden. Ik kon meedraaien op consultaties, de metabole eenheid en de hospitalisatie-afdeling. Nog tijdens die stage heb ik gesolliciteerd en mocht ik vast beginnen in het team van de A660. 

De voorbije twee jaren waren een aaneenschakeling van kansen. Ik volgde een postgraduaat diabeteseducator en deed ook een tijdelijke vervanging voor onze toenmalige hoofdverpleegkundige. We werken hier in een supertof team en toen de kans kwam om te solliciteren voor de functie van hoofdverpleegkundige, twijfelde ik niet. 

Op onze afdeling zien we een heel gevarieerde patiëntenpopulatie, van jong volwassenen die net de diagnose diabetes hebben gekregen tot patiënten met wie we al een band hebben opgebouwd omdat ze regelmatig worden opgenomen. 

Als diabeteseducator geeft het voldoening om patiënten te kunnen begeleiden in het moeilijke proces dat ze doorlopen. Ik kijk er naar uit om die expertise nog verder te verdiepen.” 

Michaël: “Mijn interesse voor oudere zorgvragers begon bij mijn eerste job als verpleegkundige in een woonzorgcentrum. Daarna deed ik ervaring op bij de acute geriatriedienst van Chirec en nadien UZ Leuven. Ik volgde de masteropleiding in de Gerontologie aan de VUB en ontdekte zo de vacature hier in het UZ Brussel. 

Het werken met en voor geriatrische patiënten geeft mij veel voldoening. Professioneel is het uitdagend omwille van de complexiteit van de zorg. Onze patiënten hebben meerdere pathologieën, de casussen zijn vaak moeilijk en vragen een heel brede kijk. 

Op menselijk vlak zien we dat we een belangrijke rol spelen om bijvoorbeeld het gevoel van eigenwaarde te vergroten. Als iemand kleine dingen zelf nog kan doen, met wat aansporing van ons, dan maakt dat voor die persoon een groot verschil. Ouderen hoeven niet betutteld te worden. Betrek hen, luister naar wat belangrijk is voor hen. 

Mijn motto: verzorg zoals je zelf verzorgd zou willen worden.” 

Sofie: “Wanneer ik hier ‘s ochtends toekom, voelt dat als thuiskomen. Ik werk ondertussen 25 jaar in het UZ Brussel, het is echt een tweede thuis. Vertrouwd en tegelijk toch elke dag een verrassing omdat het hier zo veelzijdig werken is. 

Ik heb de hele evolutie meegemaakt van een kleine afdeling Cardiologie tot het grote geheel vandaag. We zien hier zowel oudere als jongere patiënten met uiteenlopende ziektebeelden, korte en langere opnames. Als verpleegkundige biedt dat een heel boeiende omgeving. 

We vormen een hechte groep met een goeie teamsfeer. Dat gevoel willen we ook uitdragen naar onze patiënten. Het liefst zou ik elke ochtend bij elke patiënt even langsgaan, gewoon om te vragen hoe het gaat. Als adjunct-hoofdverpleegkundige heb ik dat lang gedaan, je pikt veel op en kunt meteen iets betekenen voor de patiënt, van een geruststellend woordje tot iets praktisch regelen. 

Ook al zijn er veel uitdagingen en is het vaak puzzelen om genoeg personeelsbezetting te hebben, dat menselijke is zo belangrijk.”